Gerard de Haan

Gerard den Haan (Gorinchem, 29 januari 1963) is een voormalig Nederlands profvoetballer die als semiprof op het middenveld speelde voor NAC, KFC Zwarte Leeuw, Berchem Sport en Eindhoven. Hij groeide op in de volksbuurt Lingewijk in Gorinchem als zoon van een scheepslasser. Zijn voetbalcarrière begon hij bij de amateurclub SVW in zijn geboortestad. In 1988 tekende hij een contract bij NAC, waar hij het rugnummer 6 kreeg toegewezen.

Den Haan debuteerde op 3 september 1988 in een competitiewedstrijd tegen Telstar, die met 4-1 werd gewonnen. Zijn eerste volledige wedstrijd voor NAC speelde hij tegen DS’79, waarin hij indruk maakte met een vliegende tackle en een doelpunt. Hij werd mateloos populair bij de NAC-fans vanwege zijn tomeloze inzet, zijn lange haar en zijn vechtlust. Zijn populariteit was zo groot dat de lokale McDonald’s gratis kip uitdeelde wanneer hij speelde, en de B-side fans droegen speciale Gerard den Haan-petjes met een blond matje eraan.

In het seizoen 1990/91 verzamelde Den Haan dertien gele kaarten en één rode kaart, wat hem een vermelding in het Guinness Book of Records opleverde. Wanneer hij geschorst was, bekeek hij de wedstrijden niet vanaf de eretribune, maar tussen de fanatieke aanhang. In 1992 werd Piet de Visser aangesteld als hoofdtrainer van NAC, die minder gecharmeerd was van Den Haans speelstijl. Hierdoor vertrok hij naar de Belgische club KFC Zwarte Leeuw. Later speelde hij ook voor Berchem Sport in België. In totaal speelde Den Haan 123 wedstrijden voor NAC en scoorde vier keer.

Bij Eindhoven was Rob Jacobs de hoofdtrainer. In zijn tweede seizoen daar verloor Den Haan zijn plek aan een jeugdspeler, waardoor zijn profcarrière in 1995 op 32-jarige leeftijd eindigde. Na zijn professionele loopbaan speelde hij nog tot zijn veertigste op het hoogste amateurniveau bij Kozakken Boys. In zijn afscheidsjaar in 2003 werd hij door de supporters van Kozakken Boys uitgeroepen tot Speler van het Jaar.

Den Haan was een voetballer die zich bewust was van zijn technische beperkingen, maar deze compenseerde met enorme inzet en doorzettingsvermogen. Hij stond bekend om zijn onvermoeibare speelstijl en hoge pijngrens, vaak het veld verlatend met bloedende wonden en soms zelfs al brakend. Hoewel hij niet de meest begaafde speler was, maakte zijn ijver hem razend populair bij de Bredase achterban. In 2015 schreef verslaggever Dennis van Bergen: “Er was eigenlijk maar één minpuntje aan Den Haan: hij kon totaal niet voetballen.”